\"جليل جباري\" معاون صنايع‌دستي و هنرهاي سنتي اردبيل با بيان اين مطلب به ميراث آريا(CHTN) گفت: ورشوسازان يا به اصطلاح محلي(ورشوچي) امروزه بيشتر روي برنج کار مي‌کنند، ولي گاهي اوقات هم از آلياژ نيکل و نقره استفاده مي‌کنند.

جباري گفت: محصولاتي که توسط اين هنر توليد مي‌شود، شامل سماور، آفتابه لگن،‌ قاشق چنگال، زير و سيني و قهوه جوش و قابل آئينه پايه دار و...است.

وي افزود: سماورسازي به‌صورت يک حرفه و شغل در اردبيل رايج نبوده و بيشتر سماورهاي موجود در بازار، از روسيه وارد مي‌شده است. به غير از روسيه، تبريز و بروجرد جزو شهرهايي بودند که سماورسازي در آن‌ها رايج بوده و محصولاتشان را به اکثر شهرهاي کشورمان ازجمله اردبيل صادر مي‌کرده‌اند.

جباري ادامه داد: البته در اين ميان کارگاه‌هايي به‌عنوان سماورسازي فعال بوده‌اند که کار اصلي آن‌ها ساخت خود سماور نبوده، بلکه به تعمير و مرمت سماور، آفتابه لگن و ساير اشيا فلزي مي‌پرداخته‌اند.

وي يادآور شد: تنها يک کارگاه ساخت محصولات مذکور در اردبيل وجود داشته است که کارگاه ورشوچي‌ها است و در گذشته به نام پدر و پسري بوده و بعد از فوت پدر، پسرشان به تنهايي اين کارگاه را اداره مي‌کنند.

اين مقام مسئول در ادامه تصريح کرد : امروزه تنها به ورشو به عنوان وسيله ترئيني نگريسته مي شود وتوجه چنداني به آن نمي شود .

جباري يکي از دلايل فراموشي هنر ورشو را کمبود بازار مصرف وعدم توليد فلز آن در داخل کشور دانست.

وي با اشاره به اينکه ورشو آلياژي از نيکل و روي است، گفت: قيمت بالاي نيکل يکي از عوامل موثر در توليد نشدن ورق‌هاي ورشو در کشور است.

معاون صنايع‌دستي و هنرهاي سنتي اردبيل در پايان با تأکيد بر اينکه ورشوسازي در دوران قاجار در ايران رواج يافت و در زماني که گاز و نفت مصارف خانگي نداشتند بيشتر افراد از سماور‌هاي زغالي ورشو استفاده مي‌کردند، گفت: اين روزها هنر ورشوسازي با مشکلات متعددي روبه‌رو است ولي با تلاش و پيگيري مي‌توان آن را به روزهاي اوج خود بازگرداند.

114/

انتهای پیام/